Związki Dębna z Kościołem Rzymskokatolickim
Do kwietnia 1945 r. Dębno należało do parafii rzymskokatolickiej w Leżajsku. W tworzeniu i działalności Parafii w Dębnie zapisali się kolejno kapłani: Czesław Broda, Józef Gorczyca, Marcin Tunia, Alojzy Michalski, Adolf Mroczek, Jan Mromliński, Tadeusz Barcikowski i Siostry Służebniczki Starowiejskie.
Droga ks. Czesława Brody do Dębna
Droga ks. Czesława Brody prowadząca do Dębna trwała kilkanaście lat, poczynając od święceń kapłańskich, które otrzymał 24 czerwca 1909 r. z rąk biskupa Józefa S. Pelczara. Z chwilą objęcia probostwa w 1925 r. w Leżajsku (w 1929 r. mianowany dziekanem Dekanatu Leżajskiego) jego drogi posługi kapłańskiej prowadzą tym samym do Dębna.
Troska i działania ks. Czesława Brody
Pierwsze jego spostrzeżenia i uwagi dotyczące Polaków mieszkających w Dębnie mówią o szczególnej konieczności opieki oraz duchowego wsparcia. Dlatego Ks. Broda swoje wysiłki i poczynania koncentruje na możliwości budowy ochronki i kaplicy. Kilkuletnie starania w konsekwencji przynoszą efekt w postaci pozwolenia na budowę, co zostaje z entuzjazmem przyjęte przez parafian. Podsumowując rozpoczęcie prac pod nadzorem majstra Kozyry miało miejsce 25 sierpnia 1934 r.
Przedwojenny amatorski zespół ludowy (pierwszy z lewej dyrektor szkoły Tadeusz Wiatr, pierwszy z prawej ks. Czesław Broda). Źródło: ze zbiorów Lesława Jarzyńskiego. Drogi do Dębna. Historia, wspomnienia, teraźniejszość. Rozdział V: Od XIX wieku do dzisiaj – Parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Dębnie.
Budowa ochronki i kaplicy
Budowę ochronki najpierw wyprzedziła uroczystość poświęcenia kamienia węgielnego, która odbyła się 9 września 1934 r. pod przewodnictwem ks. Brody. Podczas budowy odprawiano nabożeństwa w sali szkolnej, a wierni mimo trudnych warunków i braku obuwia licznie uczestniczyli w liturgii. Budowa napotkała trudności finansowe, co skłoniło ks. Brodę do prowadzenia kwesty w rejonach Kolbuszowej i Łańcuta oraz w Stanach Zjednoczonych.
Sprowadzenie sióstr zakonnych
Ks. Broda czynił dodatkowo usilne starania o sprowadzenie do Dębna sióstr zakonnych. W grudniu 1935 r. przybyły do Dębna Siostry Służebniczki Starowiejskie: Sabina Woś i Anatola Siwy. Pierwsze kontakty mieszkanców ukrainskojęzycznych z siostrami były trudne, jednak wkrótce sytuacja się poprawiła.
Nowa era dla Polaków w Dębnie
Po ukończeniu budowy i poświęceniu ochronki przez ks. bpa Franciszka Bardę 13 września 1936 r. rozpoczęła się faktycznie nowa era dla Polaków zamieszkujących wioskę. Ochronka stała się miejscem opieki duchowej dla dzieci, młodzieży a także dorosłych.
Okres wojny i okupacji
Okres wojny i okupacji to rzeczywiście czas wielkiej próby dla Polaków z Dębna. Ochronka była bez wątpienia miejscem schronienia dla uciekających przed Niemcami. Siostry Natalia Tutak, Anatola Siwy i Alfreda Hyla narażały swoje życie, pomagając potrzebującym. W październiku 1939 r. Ukraińcy podłożyli granat pod drzwi ochronki. Mimo trudności siostry kontynuowały swoją pracę.
Zakończenie działań w Dębnie
Po opuszczeniu Dębna przez wojska niemieckie, miejscowi Ukraińcy starali się o relegowanie sióstr z Dębna. Ostatecznie siostry musiały opuścić miejscowość, a ochronka została zamieniona na siedzibę gestapo, posterunek policji, a później magazyn.
Losy ks. Czesława Brody podczas okupacji
Ks. dziekan Czesław Broda został aresztowany przez Niemców i przewieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, a później w Dachau, gdzie zmarł 12 grudnia 1940 r. Jego miejsce w Dębnie zajął ks. Józef Gorczyca.
Burzliwy okres lat 1944-1946
Lata 1944-1946, po przejściu frontu na zachód, to z kolei bardzo burzliwy okres w historii Dębna. Rozpoczęły się wysiedlenia miejscowej ludności ukraińskiej, a do Dębna napływali przesiedleńcy z wielu miejscowości z Kresów Wschodnich i nie tylko. Do Dębna trafili również mieszkańcy sąsiednich miejscowości, w tym z Grodziska i Wierzawic.
Powrót Sióstr Służebniczek
Tuż przed Wielkanocą 1945 r. do wioski wróciły mianowicie Siostry Służebniczki. Okoliczności powrotu wspomina s. Natalia Tutak: „Donosimy przewielebnej Matce, że siostry objęły z powrotem Ochronkę w Dębnie (…) Dostałyśmy polecenie ze starostwa z Łańcuta, aby w środę 23 marca s. Przełożona ta sama, która opuściła (ostatnia), przyszła odebrać Ochronkę. (…) We czwartek przed Palmową Niedzielą zamieszkałyśmy w Dębnie. Ludzie są zadowoleni, cieszą się, że siostry wróciły. W niedzielę byli na Gorzkich Żalach w Ochronce. Do pokoju na razie wnieśli ołtarz, tam gdzie była kaplica, jest jeszcze magazyn. Ludzie nie są wszyscy osadzeni. Jeszcze jedni nie przybyli, drudzy opuszczają – wyjeżdżają.”
Utworzenie Parafii Rzymskokatolickiej
W kronice parafialnej zanotowano: „W kwietniu 1945 r. została utworzona Parafia Rzymsko-Katolicka z kościołem filialnym w Chałupkach Dębniańskich, a pierwszym proboszczem, jako wikary ekspozyt został mianowany, na prośbę ustną Polaków rodowitych z którymi przed wojną i w ciężkich chwilach okupacji pracował ks. Jan Ramocki, wikary z Grodziska Dolnego”. Życie parafialne (Msze Święte i uroczystości kościelne) koncentruje się w pięknej choć skromnej kaplicy, a w ochronce pracują dwie siostry zakonne, jedna s. Domicela Stach prowadzi przedszkole, a druga s. Regina Czapla zajmuje się chorymi.
Wizyty Ks. Biskupa
26 sierpnia 1945 r. to dzień szczególny w historii miejscowości, o czym w kronice wspomina ks. J. Ramocki: „…nagle w to smutne życie uderzyła jak grom wiadomość – podawana radośnie z ust do ust – ks. Biskup przyjeżdża – ks. Biskup przyjeżdża.” Parafianie z radością oczekiwali na przybycie ks. bpa Franciszka Bardy, Ordynariusza z Przemyśla. „Na twarzach mieszkańców maluje się podniecenie i radość, wszyscy odświętnie ubrani oczekują na przybycie dostojnego Gościa. Staropolskim zwyczajem banderia 40 szt. koni wyjechała aż pod Grodzisko. Po przywitaniu, ks. Biskup wyruszył do Dębna. Po katechizacji, ks. Biskup wybierzmował 535 osób i pięknie przemówił do wszystkich. Po bierzmowaniu udzielił I Komunii Świętej sześciorgu dzieciom, a także poświęcił dotychczasową cerkiew greckokatolicką, nadając jej nowy tytuł Podwyższenia Krzyża Świętego. Po niezbędnych remontach 12 września 1945 r. kościół zostaje otwarty i odprawiane są Msze Święte.”
Nowy cmentarz
Za kadencji ks. Jana Ramockiego został założony i poświęcony cmentarz przy drodze do Chałupek Dębniańskich. Ponadto dzięki jego staraniom powstał pierwszy polski oddział straży grobowej (turków). „9 października 1946 r. Ekscelencja Ksiądz Biskup Franciszek Barda zwalnia ks. Jana Ramockiego z Dębna, przenosząc go do Stal k. Tarnobrzega, a mianuje wikariuszem ekspozytem w Dębnie ks. Marcina Tunię.” Ks. Tunia swoje pierwsze spostrzeżenia o mieszkańcach parafii opisuje w następujący sposób: „Msze Św., nabożeństwa otwarty Kościół i ochronka czynią ludzi lepszymi. Mimo zniszczeń wojennych i biedy ludzkiej jedni z drugimi umieją się dzielić tym co mają i wspierać potrzebujących. Dbają również o ochronkę i świątynię.”
Posługa ks. Marcina Tuni
Lata pracy ks. Tuni wyznaczają ważne wydarzenia związane z pracą duszpasterską, wizytacjami parafii przez biskupów. Godne uwagi jest pozyskanie nowych dzwonów czy zmiana lokalizacji cmentarza założonego w 1945 r. Wspólnym staraniem proboszcza i Rady Parafialnej udało się uzyskać zmianę lokalizacji cmentarza przy drodze do stacji PKP na działkę przyległą do cmentarza greckokatolickiego. „Cmentarz założony przy drodze do stacji na dawnym stawisku nie nadaje się do grzebania zmarłych, gdyż woda jesienią czy wiosną zalewa. Trzeba było po wielkich staraniach przeprowadzić ekshumację 38 zwłok na pobliże cmentarza greckokatolickiego.” Problem pochówku zmarłych został rozwiązany w 1954 r. po utworzeniu nowego cmentarza w miejscu, w którym funkcjonuje do dzisiaj.
Wielkie święto
Odwiedziny Ks. Biskupa były dla parafii wielkim świętem, o czym wspominał ksiądz proboszcz: „Rok 1950 maj 24 wizytacja kanoniczna, której dokonuje Biskup Franciszek Barda Ordynariusz Przemyski. Do Parafii Dębno wiodą Go niezliczone zastępy banderii konnej, rowerzystów, ludzi w różnym wieku, nawet po 70 latach, z Grodziska i Dębna. Po kilku godzinach banderia ze strony Leżajska wprowadza J.E. Biskupa Wojciecha Tomakę, który wizytował dekanat rozwadowski. Z Dębna obaj biskupi wracają razem do Przemyśla.”
Przedwojenne dzwony i ich następcy
W historii parafii wiele emocji budzą dzwony przedwojenne (a właściwie brak wiedzy o ich losie). Faktem jest, że do dzisiaj ich nie odnaleziono. O ich następcach pisze ks. Marcin Tunia w kronice: „Rok 1952 maj ks. Dziekan Augustyn Cybulski – proboszcz z Giedlarowej poświęca nowe dzwony: jeden przy kościele w Chałupkach a jeden przy kościele w Dębnie. Dzwony odlane przez firmę Jana Felczyńskiego z Przemyśla – zostały sprawione za ofiary parafian. Do Dębna jeden dzwon ofiarował ks. Dziekan Henryk Uchman proboszcz z Sieniawy – jest to dzwon pocerkiewny z Sieniawy”.
Wizytacja kanoniczna 1955
W maju 1955 r. miała miejsce kolejna wizytacja kanoniczna prowadzona przez ks. Biskupa Wojciecha Tomakę. Tradycyjnie, powitanie czcigodnego Gościa było bardzo okazałe (banderia konna, turki).
Pomoc Sióstr Służebniczek
W pracy duszpasterskiej księdzu Tuni pomagają m.in. siostry służebniczki: s. Przełożona Domicela Stach, s. Przełożona Celestyna Wąsacz, s. Chryzostoma Czapla, s. Cherubina Rechowicz, s. Magdalena Majgier, które uczą religii, zajmują się świątynią i ochronką, opiekują się dziećmi a także prowadzą gospodarstwo rolne. „Ze względu na brak profesjonalnej opieki lekarskiej przychodzą z pomocą medyczną do chorych, robią opatrunki, zastrzyki, zajmują się osobami starszymi i ubogimi. Nikt z potrzebujących nie pozostaje bez pomocy. Siostry nie zapominają również o młodzieży, uczą dziewczęta, jak prowadzić gospodarstwo domowe, prowadzą kursy szycia i haftowania (s. Alfonsa Grochmal)”. W latach 1948-1956 s. Przełożona Elżbieta Dąbrowska była jednocześnie organistką i prowadziła chór, chorymi opiekowała się s. Zofia Pastuch (1949-1952), pozostałe siostry pracowały w kuchni i w ogrodzie.
Kulturalne życie wsi
Chór kościelny oraz teatr wiejski prowadzony przez siostry umilały życie mieszkańców swoimi występami w niedziele i święta. Dla wielu uczestników była to jedyna okazja do spotkań z kulturą. Z przedstawieniami teatralnymi, jasełkami, starsi i młodzież jeździli do Chałupek Dębniańskich, Grodziska Dolnego, Piskorowic i innych miejscowości. Siostry prowadziły również wiejską biblioteczkę religijną, dzięki czemu ochronka tętniła życiem na co dzień i od święta. W kaplicy odprawiane były Msze Święte, w których uczestniczyli mieszkańcy wioski.
Zmiana na stanowisku wikariusza ekspozyta
Dnia 24 kwietnia 1958 roku wikariuszem ekspozytem zostaje mianowany ks. Alojzy Michalski, wikariusz z Sarzyny. Dotychczasowy proboszcz ks. Marcin Tunia zostaje przeniesiony do Giedlarowej jako administrator. Jest to bardzo trudny okres posługi kapłańskiej ze względu na stopniową likwidację nauki religii w szkole. Jak odbywało się to w Dębnie, wspomina Antoni Charko: „Od początku roku szkolnego 1957/58 lekcje religii w szkole prowadził z nami ks. Tunia, jednak na wiosnę 1958 r. odchodzi z naszej parafii, a na jego miejsce przychodzi ks. Michalski, który ostatnie tygodnie przygotowania do mojej I Komunii prowadził już w kościele. Sama uroczystość celebrowana była przez ks. Michalskiego. Pamiętam doskonale, że po wakacjach w klasie III na lekcje religii chodziliśmy na plebanię, gdzie powstał punkt katechetyczny”.
W 1961 r. Sejm uchwalił ustawę o rozwoju systemu oświaty i wychowania definitywnie usuwającą lekcje religii ze szkół. Od tej pory lekcje religii w całym kraju były prowadzone przez księży i katechetów przy parafiach.
Msza prymicyjna ks. Kazimierza Poźniaka
W drugim roku urzędowania proboszcz wspólnie z parafianami przeżywał szczególną uroczystość, jaką była msza prymicyjna księdza Kazimierza Poźniaka, wywodzącego się z Dębna (Poręby). Wspomina uczestniczka uroczystości: „Działo się to 7 czerwca 1959 r., ksiądz Kazimierz wraz z rodziną jechał na wozie (woźnicą był Feliks Świąder), otaczał go szpaler młodych dziewcząt i panien oraz odświętnie ubranych mieszkańców wioski. W takim barwnym i uroczystym korowodzie był prowadzony od domu rodzinnego do drzwi kościoła, gdzie powitany został przez ks. Michalskiego. Cała miejscowość była niezwykle dumna, że mamy swojego rodaka, księdza”.
Posługa ks. Alojzego Michalskiego
Ks. Alojzy Michalski ujmuje swych parafian w Dębnie niezwykłą dobrocią. Ktokolwiek o nim wspomni, bez wątpienia mówi, że był dobrym proboszczem i gospodarzem. Staraniem księdza Michalskiego poprawiono i odmalowano blachę na kościele. Po usunięciu religii ze szkoły ks. Michalski urządza wspominany wcześniej punkt katechetyczny na plebanii. W konsekwencji kilkakrotnie płaci kary wymierzone przez wydział oświaty za nauczanie religii. Praca księdza Michalskiego w Dębnie niewątpliwie byłaby o wiele owocniejsza, gdyby nie choroba, która odebrała mu siły, a w końcu doprowadziła go do grobu. Początkiem września 1966 roku bardzo osłabiony ks. Michalski rezygnuje z zajmowanego stanowiska, wyjeżdża do szpitala w Sarzynie, a potem do Rzeszowa, gdzie 8 grudnia 1966 roku umiera.
Po rezygnacji z probostwa ks. Michalskiego i wyjeździe na leczenie, do Dębna 7 września 1966 r. z własnej woli przyjeżdża ksiądz Adolf Mroczek, dotychczasowy proboszcz w Końskiem (powiat brzozowski). Jest to rok szczególny w dziejach naszej Ojczyzny, która obchodziła 1000-lecie chrztu. Ks. Adolf Mroczek zasłużył na porównanie do Kazimierza Wielkiego – zastał parafię „drewnianą”, a pozostawił „murowaną”. Przez 26 lat swojej posługi pozostawił trwały ślad w życiu duchowym i materialnym parafii Dębno.
Prace budowlane ks. Mroczka
Swoją pracę duszpasterską ks. Mroczek rozpoczął od obchodów 1000-lecia chrztu Polski oraz odprowadzenia na wieczny spoczynek swojego poprzednika (grudzień 1966 r.). Z wielkim zaangażowaniem zabrał się za prace budowlane przy obiektach parafialnych.
Oto niektóre z nich:
- Remont plebanii i budynków gospodarczych, budowa ogrodzenia z tyłu kościoła (1966-1967)
- Otynkowanie z zewnątrz kościoła i dzwonnicy (1968 r.)
- Malowanie wnętrza kościoła (1969 r.)
- Wykonanie posadzki w kościele (1970 r.)
- Wymiana blachy na plebanii, remont ochronki, wykonanie boazerii w kościele (1971 r.)
- Wykonanie ogrodzenia starej części cmentarza greckokatolickiego i nowego cmentarza (1972-1973)
- Malowanie blachy na kościele (1974 r)
- Wykonanie nowego ogrodzenia z frontu kościoła (1977 r.)
- Skucie i wykonanie nowej elewacji, częściowe podcięcie murów i wykonanie izolacji (1977-1979 r.)
Przekazanie symboli nawiedzenia
Przekazanie symboli nawiedzenia do następnej parafii odbyło się w podobny sposób, z tym że dodatkowo towarzyszyła im banderia konna z Chałupek Dębniańskich. Wraz z wizytą Obrazu w Chałupkach Dębniańskich powstaje samodzielna parafia, której pierwszym proboszczem zostaje mianowany dotychczasowy rezydent ks. Kazimierz Węgłowski.
Rocznica 600-lecia diecezji przemyskiej
W 1976 r. parafia dębniańska obchodzi rocznicę 600-lecia diecezji przemyskiej. Na uroczystości w Dębnie w dniu 22 czerwca 1976 r. przybywa ks. Biskup Tadeusz Błaszkiewicz. Podczas uroczystości na prośbę ks. A. Mroczka, Biskup konsekruje dwa dzwony, które otrzymują imiona: Józef na pamiątkę Roku Świętego i Maksymilian na pamiątkę jubileuszu diecezji. Ofiarodawcami byli przede wszystkim mieszkańcy Dębna, którzy jednocześnie byli honorowymi chrzestnymi. Po poświęceniu w dniu 28 czerwca 1976 r. dwa nowe dzwony zostały zawieszone, dołączył do nich jako trzeci dzwon o imieniu Maria, wykonany w 1952 r. przez firmę Felczyńskich.
Budowa nowego budynku plebanii
W 1979 r. proboszcz z własnej inicjatywy rozpoczyna przygotowywanie materiałów budowlanych, w 1980 r. budowę, a w 1981 r. wykończenie wnętrza budynku, który w zamierzeniu na przyszłość miał służyć księżom seniorom pracującym w parafii, ale w dokumentach urzędowych przedstawiany był jako budynek gospodarczy. Proboszcz zamieszkał w nim ostatecznie w listopadzie 1982 r.
Nowe organy i figura Serca Jezusowego
Podczas uroczystości odpustowej Podwyższenia Krzyża Świętego, przeniesionej na 19 września 1982 r., kończy się także okres prawie siedmioletnich starań o nowe organy. W tym dniu ks. Biskup Stanisław Jakiel poświęcił organy wykonane przez firmę p. Józefa Cynara z Wrocławia. Podczas sumy poświęcił również ustawioną przed kościołem figurę Serca Jezusowego, której fundatorem był Adam Dul. Na organach w czasie poświęcenia grał ks. Stanisław Stodolak z Godowej.
Praca sióstr zakonnych
Wraz ze zmieniającymi się proboszczami (ks. M. Tunia, ks. A. Michalski, ks. A. Mroczek) w parafii i ochronce pracuje wiele sióstr zakonnych, m.in. s. Eufemia Dyrda, s. Stanisława Bikowska, s. Alfonsa Rzepka, s. Klara Miś, s. Stanisława Miś, s. Zofia Wiatrowska, s. Sylwia Kasperkiewicz, które nie ustają w pracy na rzecz parafian oraz w katechizacji dzieci i młodzieży.
Dokładnie 7 sierpnia 1992 r. do Dębna przybywa nowy proboszcz ks. Jan Mromliński, który pracował wcześniej w parafii Cieplice-Rudka. Dotychczasowy proboszcz ks. Adolf Mroczek ze względu na stan zdrowia rezygnuje ze swoich obowiązków. Powtarza się historia z 1966 r., kiedy to nowy proboszcz (Mroczek) uczestniczy w pogrzebie jego poprzednika (ks. A. Michalskiego). Po miesiącu „urzędowania”, 5 sierpnia 1992 r., ks. J. Mromliński wraz z Arcybiskupem Ignacym Tokarczukiem, rzeszą kapłanów i mieszkańcami Dębna uczestniczy w pogrzebie ks. Adolfa Mroczka. Podobnie jak poprzednik, ks. Mromliński musi się zmierzyć z dużą ilością prac budowlanych: remont ogrodzenia, wieży głównej i trzech mniejszych wież (1995 r.), remont ochronki, malowanie dachu czy wykonanie schodów na chór i boazerii.
Wsparcie Sióstr Służebniczek
W każdy dzień posługi w Dębnie ks. Mromliński może liczyć na wielkie wsparcie Sióstr Służebniczek pracujących w naszej parafii od jej początków. W dniu Wniebowzięcia NMP, 15 sierpnia 1997 r., w kościele w Dębnie odbywa się szczególna uroczystość złożenia ślubów wieczystych przez 12 sióstr służebniczek, wśród których były dwie nasze parafianki (Krystyna Matusz i Anna Niedźwiecka) oraz s. Barbara Skóra przebywająca w tym czasie w Dębnie na placówce.
Praca sióstr w okresie probostwa ks. Jana Mromlińskiego
W okresie probostwa ks. Jana Mromlińskiego w dębniańskiej ochronce pracowały m.in.: s. Bolesława Drapała, s. Angelika Kasperczyk, s. Janina Krupa, s. Stefania Sosa, s. Barbara Skóra oraz s. Ewa Żyłka. Główne zadania postawione przed siostrami zakonnymi nie zmieniają się. Są to: po pierwsze praca z wiernymi, ministrantami, opieka nad ochronką i kościołem, po drugie przygotowanie dzieci do I Komunii Świętej, opieka nad scholą, nauka religii w przedszkolu, szkole podstawowej i powstałym w 2007 r. Niepublicznym Gimnazjum.
Wyjazdy misyjne Sióstr Służebniczek
Ważną rolę w posłudze Sióstr Służebniczek warto zaznaczyć stanowią wyjazdy misyjne do krajów afrykańskich. Dwie siostry związane z dębniańską ochronką przebywają aktualnie na misjach: w Zambii s. Krystyna Matusz (od 2000 r.), a w RPA s. Barbara Skóra (od 2001 r.). Obie siostry po kilkuletnim pobycie w Afryce, przyjechały na urlop i odwiedziły naszą parafię (12 września 2004 r.) wraz z misjonarkami s. Andreą Mwale oraz s. Clarą Machisa. Siostry organizują piesze i wyjazdowe pielgrzymki do Leżajska, Kalwarii Pacławskiej i Zebrzydowskiej, Wadowic, Częstochowy, Lichenia, Kałkowa, jak również na Archidiecezjalne Spotkania Młodzieży.
Ks. Jan Mromliński występuje w 2009 r. z wnioskiem o nadanie Niepublicznemu Gimnazjum w Dębnie imienia bł. Edmunda Bojanowskiego.
14 września 2010 r.: Jubileusz 75-lecia pracy Sióstr Służebniczek w parafii, bierzmowanie młodzieży i nadanie imienia gimnazjum. Poświęcenie sztandaru szkoły i figury bł. E. Bojanowskiego. Delegacja sióstr na czele z Matką Przełożoną Prowincjonalną Zdzisławą Uryć przekazuje sztandar jako dar dla gimnazjum.
Drogi prowadzące Siostry Służebniczki do Dębna
Drogi, które prowadziły Siostry Służebniczki do Dębna, były różnorodne, podobnie jak drogi mieszkańców Dębna. Musimy jednak pamiętać o tych, którzy torowali im te drogi. Ks. Czesław Broda, ówczesna Przełożona Generalna s. Eleonora Jankiewicz oraz Biskup Ordynariusz ks. Franciszek Barda doprowadzili do powstania ochronki i przybycia sióstr zakonnych do Dębna. Wśród 75 sióstr posługujących w naszej parafii, mamy siostry pochodzące z całego Podkarpacia. W Zgromadzeniu Sióstr Służebniczek są cztery parafianki: s. Krystyna Matusz, s. Anna Niedźwiecka, s. Aniela Zawierucka oraz s. Czesława Gogol pracująca obecnie w naszej ochronce.
85-lecie posługi Sióstr Służebniczek
W grudniu 2020 r. minęło 85 lat posługi Sióstr Służebniczek w naszej miejscowości. Nikt z nas nie jest w stanie przelać na kartki papieru ogromu zasług i dobra, jakie są udziałem sióstr zakonnych. Zawdzięczamy im nie tylko wiarę ale również kultywowanie tradycji i obrzędów kościelnych. Wieloletnia obecność, ciągła modlitwa, troska o bliźniego, pomoc potrzebującym i chorym, dbałość o świątynię i ochronkę przekonuje nas rzeczywiście, jak wielkim „darem obecności Sióstr Służebniczek” zostaliśmy obdarzeni i nakazuje nam o tym bezustannie pamiętać.
Oto lista niektórych sióstr, które pracują, pracowały lub odeszły:
| s. Brygida Bajak | s. Eufemia Durda | s. Angelika Kasperczyk | s. Kazimiera Piechowska | s. Miriam Szelęgiewicz |
| s. Magdalena Barańska | s. Elżbieta Dynia | s. Sylwia Kasperkiewicz | s. Zygmunta Płaza | s. Wincentyna Szklanny |
| s. Janina Bednarz | s. Olga Faron | s. Helena Kołtak | s. Cherubina Rechowicz | s. Krystyna Ślusarczyk |
| s. Stanisława Bikowska | s. Domicela Fejdasz, | s. Janina Krupa | s. Ignacja Rogowska | s. Berchmansa Turecka |
| s. Teresa Błaż | s. Jolanta Furmańczyk | s. Romana Kusek | s. Kleofasa Rózowicz | s. Natalia Tutak |
| s. Feliksa Bogacz | s. Czesława Gogol | s. Filomena Łagosz | s. Adalberta Rupar | s. Seweryna Wawryk |
| s. Edmunda Chutkowska | s. Bronisława Goryl | s. Magdalena Majgier | s. Alfonsa Rzepka | s. Celestyna Wąsacz |
| s. Chryzostoma Czapla | s. Gabriela Góra | s. Regina Maź | s. Aldona Sawicz | s. Zofia Wiatrowska |
| s. Gertruda Czarnecka | s. Alfonsa Grochma | s. Urszula Mederska | s. Urszula Setkowicz | s. Celestyna Wilk |
| s. Anna Czerwonka | s. Janina Hac | s. Innocenta Medyńska | s. Agata Sieczkowska | s. Sabina Woś |
| s. Pulcheria Dąbrowska | s. Bernadeta Hrycaj | s. Klara Miś | s. Anatola Siwy | s. Zenobia Wójcik |
| s. Elżbieta Dąbrowska | s. Maria Alfreda Hyla | s. Stanisława Miś | s. Barbara Skóra | s. Kazimiera Wyszogrodzka |
| s. Romana Dobuszczak | s. Gertruda Jamróz | s. Lidia Nowak | s. Stefania Sosa | s. Helena Zając |
| s. Bolesława Drapała | s. Bronisława Janiszewska | s. Stefania Nowicka, | s. Domicela Stach | s. Ewa Żyłka |
| s. Amalia Drwal | s. Agnieszka Kapitan | s. Zofia Pastuch | s. Petronela Starzyk | |
Nawiedzenie kopii Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej
Powracając do opisu dalszej posługi kapłańskiej ks. Jana Mromlińskiego, należy zwłaszcza wspomnieć o bardzo ważnym wydarzeniu w życiu parafii, jakim było nawiedzenie kopii Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Dokładnie po 32 latach od nawiedzenia w postaci symboli (wówczas pielgrzymowała sama rama Obrazu) parafia przyjmuje Obraz Matki Boskiej Częstochowskiej od sąsiadów z Chałupek Dębniańskich. Po uroczystej mszy świętej pod przewodnictwem ks. Arcybiskupa Józefa Michalika, 24-godzinnych modlitwach oraz na koniec nocnym czuwaniu obraz odprowadzony zostaje do parafii Wierzawice.
Ratowanie greckokatolickiego cmentarza
Z chwilą powstania Stowarzyszenia Rozwoju Wsi Dębno (czerwiec 2006 r.) rozpoczyna się bardzo owocna współpraca z proboszczem i parafią. Stowarzyszenie zaniepokojone stanem przykościelnego greckokatolickiego cmentarza, skutkiem tego podejmuje inicjatywę ratowania nekropolii popadającej w całkowitą ruinę. Przez to na wniosek proboszcza cmentarz zostaje wpisany do rejestru zabytków, co pozwala na planowanie dużych inwestycji z pozyskaniem funduszy zewnętrznych. Od tego momentu przez prawie siedem lat trwają prace związane z remontem zabytkowych nagrobków, rewitalizacją otoczenia, przebudową całego ogrodzenia oraz pracami pielęgnacyjnymi przy około 500-letnim pomniku przyrody. Dzisiaj zabytkowy cmentarz jest faktycznie dumą naszej miejscowości.
Budowa domu przedpogrzebowego
Inicjatywa budowy domu przedpogrzebowego rozpoczęła się mianowicie w styczniu 2015 r. Dzięki zaangażowaniu parafianina Antoniego Charko i ofiarności społeczności prace zakończono ostatecznie w sierpniu 2017 r., a inwestycja kosztowała 330 580 zł.
Nowy proboszcz – ks. Tadeusz Barcikowski
W sierpniu 2016 r. ks. Jan Mromliński przeszedł na emeryturę, więc jego miejsce zajął ks. Tadeusz Barcikowski. Nowy proboszcz wyraził nadzieję na kontynuację zapisów historii parafii przez kolejne pokolenia.
Źródło: Drogi do Dębna. Historia, wspomnienia, teraźniejszość. Rozdział V: Od XIX wieku do dzisiaj – Parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Dębnie. Ks. Tadeusz Barcikowski, Antoni Charko, Kazimierz Krawiec